यस्तो पनि माया हुन्छ ? - Naya Online

यस्तो पनि माया हुन्छ ?

गोकर्ण आले

gokarna ale
पारी अग्लो गोरखा डाँडा, वारी मेरो धादिङ गाउँ ।
जब मिरमिरे उज्यालो भएदेखि गाउँलाई घामले सेकाईहाल्थ्यो । जब घाम डुब्थ्यो अँधेरी रातले छोपिहाल्थ्यो । ग्रामिण बस्तिबस्तिदेखि केहिपर मावि तहसम्मको पढाई हुने स्कुल । स्कुलको आँगनमा बसन्त ऋतुमा पालुवा फेरेर नयाँ पलाएका पालुवाका टुसाहरूले झयाम्म देखिन्थ्यो लाँकुरीको बोट । त्यहि लाँकुरीको बोटमुनि लहरै बसेर घाम ताप्दै पढेका हुन्थ्यौ ।
पढाई के हो भन्ने थाहै थिएन तर जिल्लास्तरीय परिक्षा भन्ने बितिकै दिमागमा एक प्रकारको काँडा उम्रन्थ्यो । म सँगै मेरो दाया बेञ्चमा चार महिना अघिदेखि बस्थिन् होममाया । कुनै अर्कै नयाँ स्कुलबाट आएकी उनीसँग राम्रो बोलचाल त भएन । तर भेट हुँदा आँखा र ओठले गर्दथे । जिल्ला स्तरीय परिक्षा भन्ने डरले सबैमा ट्यूसनको हाउगुजी चलेको थियो । ट्यूसन पढ्न पक्कापक्की भयो सबै बिधार्थीहरूको प्रायः तीन बिषयमात्र पढ्थे –अङग्रेजी, गणित र बिज्ञान । म बिहानै ६ बजे नै उठेर ट्यूसन जान्थेँ । विद्यार्थी धेरै भएकोले पढाउने शिक्षकले दुई ग्रुप बनाए –बिहान एक क्लास र बेलुका अर्को । म बिहानको क्लासमा बसे ।
उनी पनि बिहान कै क्लासमा आउँथिन् । ट्यूसन पढन थालेदेखि उनिसँग केहि नजिकिन अवसर मिलेको थियो । म कहिले गृहकार्य गरेको हुन्न थिएँ । सँधै उनकै सारेर सरलाई बुझाईन्थ्थो ।
गृहकार्य सार्ने बाहानामा मेरो मन पनि उनिपट्टि सर्न थालिसकेको थियो । मुलायम अनुहार ठुला ठुला गेडा भएका आँखामाथि कालो बाक्लो आखी भौं । बाम्हण भएकीले होला हल्का कपाल पनि पलाएका थियो अनुहारमा । तर पनि मलाई जति हेरे पनि हेरी रहुँ जस्तो लाग्थ्यो । उनको ति मुलायम र ठुला ठुला आँखाले मेरो मन भित्र कतै रमलिन थालिसकेको थियो र मेरो मनलेस्वागत गरिसकेको थियो ।
त्यो कलिलो यौवनावस्थामा मायाको परिभाषा थाहा हुने कुरै भएन । तर पनि ति परिभाषाबाट बाहिर आँखाले इसारा पत्ता लगाउन थालिसकेका थिए । उनलाई देख्ने बितिकै मेरो मन तोडतोड भड्कन थाल्दथ्यो ।
असार साउनको महिना स्कुल बिदा तर ट्यूसन क्लास भने चलिरहन्थ्यो । स्कुलदेखि उनको घर केहि पर थियो । झिसमिसे अध्यारैमा बति बालेर स्कुलसम्म आईपुग्थी । क्लास सुरु भएदेखि उनि पढाईमै एकोहोरो हुन्थिन् म भने उनलाई एकहोरो हेरीरहथे ।
एकदिन उनको र मेरो आँखा हेराहेर भयो । त्यहिदेखि दुई आखाँ चार भए । मनमा भुतभुति मायाका फोकाहरू उठदै फुटदै गरिरहे । मनमा एक प्रकारको घर नै बनाईसकेको हुन्थे उनका बारेमा ।
कक्षा ८ पछि बल्लतल्ल ९ मा उनिसँग यात्राको तारतम्य मिल्यो । जबरजस्ति गरेर होममायाको नाममा प्रेमपत्र लेखेँ । खै के लेखेर उनलाई सम्बोधन गरे त्यो भने अहिले पुरै भुलिसकेँ । हुलाकी होममायाकै साथी थिइन् । उनले मेरो प्रेमपत्रको कुनै जवाफ फर्काईनन् । मात्र मोवाईल नम्बर उनको साथीको माध्यमबाट फर्काइन्, सायद उनको नजरमा म प्रेम गर्न अयोग्य थिएँ कि ?
मसँग नि मलायाबाट काकाले पठाइदिनु भएको सानो पिरपिरे फोन थियो । त्यो रात उनिसँंग लामो कुरा गरे । दिनहरू बित्दै गए । माया के हो नबुझी हामी मायालु जोडी बनि सकेका थिएछौ ।
माया नगासिदा गासीरहँु जस्तो, गासेपछि बोलीरहँुजस्तो, बोलेपछि भेटिरहँुजस्तो मनमा लालसता लाईरहन्थ्यो । कक्षा कोठामा सरले हामीलाई केहि प्रश्न सोधे भने पनि आधा कक्षा हामी तिरै हेरीरहन्थे । अप्ठयारो नै हुने गरी । उनलाई कहिले एकान्तमा भेटँु र मनका बहहरू सुनाउँजस्तो लाग्थ्यो तर सम्भव थिएन । हाम्रो देखभेट नै ती स्कुलको आँगन र स्कुलको ढोका थियो त्यो भन्दा बाहिरी बातारण थिएन । हाम्रो मायाको अनुमोदन त भएको थियो तर बिस्तार हुन पाएको थिएन ।
दशै बिदा हुनुभन्दा अगाडी स्कुलमा उनिलाई एउटा उपहार स्वरूप पोस्टरमा सायरी लेखेर पठाएको थिए । त्यसमा ‘जी प्लस होम’ लेखेको थिएँ । प्रत्युतरमा उनले पनि मलाई चाँदिको हातमा लाउने ब्रास्लेट उपहार पठाईदिइकि थिई ।
त्यहि दिनदेखि मैले उनको नामको होम काटेर माया मात्र बनाएको थिएँ ।
दिनहरू तारम्तर चलिरहयो हाम्रो माया पनि मौलाउदै थियो । कसैको वास्तै हुन छाडिसकेको थियो । उनि घर फर्कदा पनि आँखाले भ्याएसम्म हेरिरहन्थे । जब उनि डाँडा काट्थिन् तब म आफ्नो बाटो लाग्थेँ । माया एकदिन स्कुल नआउदा मेरा आखाहरू माया आउने बाटाहरू मै अल्झिरहन्थ्यो ।
म साराका अगाडी साना साना कुराहरू भुल्न थालिसकेको थिएँ । स्कुलको गेटबाट मायाकोे पाईलाहरू बढदै थियो । एक्कासी मेरो आवाज प्रष्फुटन भो –“ए माया ! ए माया !”
स्कुलका सबै विद्यार्थीहरू सबैले हामीपट्टि हेरिरहेका थिए । हाम्रो पाईला पनि अगाडी बढिरहेको थियो । अब के कुरा बाट गाँठो फुकाउने दुबैमा कुराको गाठो परिरहयो । बाटैबाटो जाऊँ भने मान्छेको चहलपहल, खेतको बाटो जाऊँ भने हिलो बाटो ।
अलिकति अगाडी बढेर चोक पुग्नु अगाडीको शान्त र सुन्दर ठाउँमा हामी बस्यौं । जहाँ मान्छेले थाहा पाउँदैन थिए ।
कुरा कहा बाट के गर्ने भनेर दिमाग शुन्य शुन्य भयो । बाताबरण पनि सुन्य सुन्य नै थियो ।
“माया लाई हाल्यौ त अब !” म सुस्तरी बोलेँ ।
“कस्तो माया !” उनले छड्के हेर्दै बोली
“खै यस्तै त होला नि !” मैले भनेँ ।
“भन्नाले !” उनी जिज्ञासु बनिन् ।
हामीले हात समातीरहेका थियौ, मैले त्यही देखाएर भनेँ –“यहि त !”
उ फिस्स हाँसिन् र बोलिन् –“यस्तो पनि माया हुन्छ ।”
धादिङ, हालः मलेसिया ।

नयाँअनलाइनसँग एप्समा पनि जोडिनुसक्नुहुनेछ । एन्ड्रइडको लागि यहाँ क्लिक गर्नुहोस् । त्यसैगरी हामीलाई फेसबुकट्वीटर र युट्युवमा पनि पच्छ्याउन सक्नुहुनेछ ।



सम्बन्धित शीर्षकहरु

प्रवीण पुमाको सुम्निमा नाटकमा मिथक

आनन्दबहादुर राई १ परिचय नाट्यकर्मी प्रवीण पुमाको सुम्निमा नाटक सर्वप्रथम विं सं. २०५० मा...

रचनाले न्याय पाएपछि…..

देवेन्द्र सुर्केली जब नेपाली चलचित्र जारीको टिजर सार्वजनिक भयो, तब बेलबारी मोरङ निवासी गोविन्द...

सुदिप पुर्कुटि ‘लुरे/रुन्चे’ को दुई मुक्तक –

सुदिप पुर्कुटि ‘लुरे/रुन्चे’ (१) स्वार्थि दुनियाँमा हिड्दा हिड्दा थाकेकाे मात्रा हुँ म अधिकाशं मुन्छेहरु...

केपी शर्मा ओलीका प्राज्ञिक सम्बोधनको पुस्तक तयार

काठमाडौं । नेकपा एमाले अध्यक्ष तथा पुर्वप्रधानमनत्री केपी शर्मा ओलीका प्राज्ञिक सम्बोधनको पुस्तक प्रकाशन...

एडभेन्चर ट्रेक चाहनेहरूका लागिः ‘ग्रेट हिमालय ट्रेल’

निनाम लोवात्ती हाम्रो देशमा विदेशी पर्यटकहरू भ्रमणमा आएका वेला आँखाले प्रत्यक्ष हेर्ने, देख्ने, अनुभव...

बहुप्रतिभाका धनी महेशकुमार प्रदेश नं. १ का प्रदेशसभा उम्मेद्वार

मंसिर ४ मा हुन गइरहेको आम निर्वाचनमा फरक विचार र नयाँ अनुहारहरूले उम्मेद्वार दिइरहेका...

सस्मंरण: आँखाको नानीमा सधैँ नाचिरहन्छ – ईलाम !

भीम राई हातमा एकएक मुठो निगुरो बोकिरहेका एकजोडी बालिकाहरू मेची हाइवेका अकस्मात देखिँदा मलाई...

तान्छोमाको माया

नरेन्द्रराज केरुङ मैले त्यतिखेरै असहमति जनाएको थिए । जब उसले क्रान्तिकारी ताको मीठो व्याख्या...

वियोगी काइँलाको एकल कविता वाचन सम्पन्न

झापा, २५ भदौ । कवि वियोगी काइँलाको एकल कविता वाचन सम्पन्न भएको छ ।...

काठमाडौको हाउसफुलपछि धरानमा खुवालुङ

खुवालुङ नाटक मात्रै होइन, यो सांस्कृतिक अभियान पनि हो: राजन मुकारुङ प्रकाश दिप्साली राई...